Skip to content

Ben jij BIJ1 ?

Kom in actie en doe mee
voor radicale gelijkheid.

DOE
MEE

BLOG: Een anonieme vluchteling spreekt…


18-02-2023

In 2022 op een demonstratie in Nijmegen voor gelijke behandeling van alle vluchtelingen hield een ongedocumenteerde persoon een toespraak. Hij was niet zelf anwezig, want dan zou hij kunnen worden gearresteerd. Zijn toespraak was opgenomen en werd tijdens de demonstratie via een luidspreker afgespeeld. Dit is een vertaling van die toespraak.

Auteur: anonieme ongedocumenteerde vluchteling die in 2022 sprak op een demonstratie in Nijmegen voor gelijke behandeling van alle vluchtelingen

Hallo.

Ik ben hier.

Misschien sta ik rechts van je.

Misschien sta ik links van je.

Misschien sta ik voor je.

Maar ik ben hier.

Ik heb niet het recht om op deze grond te staan. Daarom hoor je alleen mijn stem.

Ik heb niet het recht om op deze grond te staan omdat ik een immigrant ben. Omdat ik uit een ander land kom.

Ik ben bang om verliefd te worden. Omdat we in een ander land zijn. Het wordt anders genoemd, maar voor mij is het allemaal het zelfde, want mijn land, waar ik vandaan kom, en hier, is voor mij allemaal het zelfde. Waar ik vandaan kom zijn wij mensen, en hier zijn ook mensen. Dus wat mij betreft is het het zelfde. Maar verliefd zijn is hier anders voor mij. Ik kan mijn hart niet openen. Ik kan geen liefde vinden. Na enige tijd gaat mijn gevoel kapot. Omdat ik geen keus heb. Ik mag niet kiezen. Omdat ik niets heb. Ik heb wel ervaring met relaties in mijn leven. Het was moeilijk voor mij om met die persoon te zijn en dan opeens word ik gedeporteerd, dan sturen ze me misschien naar een ander land. Misschien dwingt mijn lot me om dit land of deze stad te verlaten. Dat me al vaak overkomen, dat ik naar een ander land word gestuurd. Ik was samen met een persoon, ik was verliefd op haar. Toen werd ik weggestuurd naar een ander land, en ze zei dat ze niet meer met mij kon zijn omdat ik nu in een ander land was. Ik wilde helemaal niet naar een ander land gaan. Ze hebben me gestuurd, me gedwongen om te gaan. Het is lastig als je geen keuze hebt over je eigen leven. Heel lastig. Maar zo gaat het wel, snap je? Zo gaat het, dit is hoe ik leef. En niet alleen ik, er zijn heel veel mensen in dezelfde situatie als ik. Ze hebben het recht niet om te kiezen wat ze willen doen, alleen maar omdat we iets niet hebben. Een papier om aan anderen aan te tonen dat we mensen zijn, dat we bestaan. Dat we zoals jij zijn. Eigenlijk voel ik me niet eens meer een mens. Ik ben mijzelf meer gezien als… als een nummer, snap je?

Voor mij is er nu geen verschil meer. Vandaag leef ik, morgen ben ik misschien dood, maar er verandert niets. Ik kan nergens op wachten. Alle dagen zijn het zelfde voor mij. Allemaal het zelfde. Elke dag heb ik helemaal niets te doen. Ik kan niet werken omdat ik dat ene ding niet heb dat belangrijk is om te mogen werken. Dat ding, is een ID, of een paspoort. Dat heb ik niet. En daarom zijn al mijn dagen het zelfde. Ik kan niets doen. Ik kan niet werken, ik kan niet naar een dokter gaan of naar een tandarts, ik kan geen kleren kopen, ik kan helemaal niets. En ik ben daardoor ook altijd bang. Omdat ik niet weet wat er morgen gaat gebeuren. Omdat ik niet weet wat er over vijf minuten gaat gebeuren. Misschien word je staande gehouden door een politieagent. Maar je hebt geen ID, dus ze nemen je mee. Ze nemen je dan mee naar het politiebureau. Dat is mij een paar keer gebeurd. En ze behandelden me als oud vuil, weet je? En waarom behandelden ze me als oud vuil? Omdat ik geen papieren heb. Ze houden je gewoon staande op straat en vragen naar je papieren, die je niet hebt, en dan zeggen ze dat je met ze mee moet komen en nemen ze je mee naar het politiebureau. Kan je je dat voorstellen, dat je met ze mee moet, terwijl je niets verkeerd deed. Niets. Je was gewoon op straat aan het wandelen. Je deed helemaal niets. Je loopt gewoon op straat, dan komen ze eraan, eisen je ID, maar die heb je niet… Dit is gewoon de realiteit. Ze nemen je mee. Kan je het je voorstellen dat je dan vier of vijf dagen, of zelfs twee maanden, in de cel zit, alleen maar omdat je geen papieren hebt? Omdat je het recht niet hebt om in dit land te zijn? Want zij zeggen dat dit land en het land waar je vandaan komt niet het zelfde zijn. Een rechter heeft dat een keer tegen me gezegd: “Je moet weg uit dit land.” Ik zei tegen hem: “Waarom? Ik ben een mens, net als jij.” Hij zei: “Ja, ik weet dat je een mens bent net als ik, maar je bent niet in je eigen land.” Ik zei toen: “Waarom? Wie gaf mensen dat land? Waarom doe je alsof ik uit een ander sterrenstelsel kom?”

Zoals ik al zei, het is zo’n andere ervaring. Ik heb nog steeds niets. Niets. Kan je je “niets” voorstellen? Niets. Soms word je wakker en weet je niet wat je vandaag gaat doen. Heb je plannen? Als je wel plannen hebt, denk dan eens aan mensen die dingen willen doen maar dat niet kunnen. Het klinkt negatief, maar zo is het wel, weet je? Kijk naar voren. Er staat niemand op het podium. Maar ik ken veel mensen die daar hadden kunnen staan. Omdat ik het recht niet heb om op deze grond te staan, hoor je nu alleen mijn stem. Dit is mijn boodschap aan de mensen. Mensen, dat zijn wij toch ook? Wij zijn niet anders dan jullie. Wij zijn ook mensen. Wij hebben hersenen, jullie hebben hersenen. Jij hebt een lichaam, ik heb ook een lichaam. Ik kan spreken, jij kan dat ook. Jij hebt handen, ik ook. Ik heb benen, jij ook. Jij hebt een lichaam, ik heb ook een lichaam. Ik kan praten, jij kan ook praten, misschien niet in dezelfde taal, maar we kunnen allebei praten. We kunnen communiceren. En volgens mij is dat het wat ons menselijk maakt. Dat we zelf beslissingen kunnen nemen in ons leven. Maar dat is mij afgenomen. Mijn menselijkheid is mij afgenomen.

In het nieuws zien we Ter Apel. Daar ben ik ook geweest, drie of vier keer in mijn leven. Ik was daar als asielzoeker. Het was heel moeilijk voor mij, ik heb daar echt een moeilijke tijd gehad, snap je? En wat we in de media zien is nog lang niet alles wat daar gebeurt. Als je daar naar binnen gaat word je als oud vuil behandeld. Ze geven niet alle mensen dezelfde behandeling. Dat is het begin. En als je daarheen gaat, als je daar wat tijd doorbrengt, dan word je als oud vuil behandeld, als beesten. Doe dit, doe dat, ga daarheen, ga hier heen. En dan sturen ze je naar een AZC. Als je dan op het AZC aankomt denk je, ik heb nu papieren, maar ze spelen alleen maar met je gevoelens. Ze wijzen je een slaapplek aan en geven je 56 euro per week, en daarmee moet je dan maar zien te overleven. Dan na vier of vijf maanden vertellen ze dat je procedure niet positief verloopt. Dan beginnen ze je te bedreigen. Het betekent namelijk dat je moet weggaan. Daar bereiden ze je dan op voor. Ze bereiden je erop voor dat ze je moeten gaan vertellen dat je weg moet gaan. En uiteindelijk zeggen ze dat dan, dat je een ander land moet zoeken. En je komt al van ver. Je hebt je land, je familie achter je gelaten, weet je? Je vrienden, de mensen die van je houden, de mensen waar jij om geeft. En het doel is om naar Nederland te gaan en een beter leven te vinden, weet je? Een ander leven hebben we zeker gevonden. Heel anders. Veel slechter. Je wordt overal gediscrimineerd. Je voelt dat je niet zoals andere mensen wordt behandeld.

Ik ben ook hier in AZC Nijmegen Oost geweest. In het begin, omdat ik hier nieuw was, vond ik het oké, weet je? Ik wist niets, ik wist niet wat er om me heen gebeurde. Ik voelde niets. Maar na enige tijd begon ik te zien wat er om me heen gebeurde, en voelde ik me alsof ik in een gevangen is zat. Ben je daar al eens geweest, bij AZC Nijmegen Oost? Ga er maar naartoe om te zien hoe de mensen daar leven. Ga kijken hoe mensen daar behandeld worden door het COA. Je kan daar gewoon heen gaan en zien hoe Securitas, als je naar binnen wil, naar je kijkt. De laatste keer dat ik daar was, in AZC Nijmegen Oost, wilde ik naar een tandarts. Ik had kiespijn. Ik belde die week een aantal keer naar een tandarts. Telkens wanneer ik belde, zeiden ze dat er niets aan de hand was. Dat er niets mis was met mijn tanden. Na enige tijd kon ik niet meer goed horen aan één oor, en kon ik niet goed zien uit één oog. Ik belde hem toen en zei, luister, het probleem wordt steeds erger. Maar hij zei, nee, er is niets mis. Later die dag riepen andere mensen naar Securitas dat ze me naar de tandarts moesten brengen. Ze belden een taxi voor me zodat ik naar de tandarts kon gaan. Toen ik daar aankwam wilden ze me niet helpen omdat ik van het AZC kwam, weet je? En dat doet pijn, weet je, als je naar de tandarts gaat en je ziet al die Nederlandse mensen wel geholpen worden maar jij zelf bent kennelijk anders. Dat geeft je een heel slecht gevoel, weet je? En dat doet echt pijn. Zoals, stel je je voor dat je ergens naartoe wil met de bus of met de trein, je wil gewoon ergens naartoe gaan, en dan willen mensen niet tegenover je zitten. Ze willen niet naast je zitten. Misschien vanwege hoe ik eruit zie? Misschien is het mijn haar, mijn baard, mijn ogen? Ik stel mezelf steeds die vraag, snap je? En ik heb het antwoord nog steeds niet gevonden. Misschien heb ik het antwoord wel in mijn hoofd. Misschien vinden die mensen me niet aardig. Ze willen niet dat ik hier ben en daarom maken ze een verschil tussen mij en andere mensen. Maar na enige tijd laat je het gaan. Ik wil ook niet dat zij naast mij gaan zitten. Ik heb heel veel moeten achterlaten. Mijn moeder, mijn broers. Ik ben weg gegaan bij mijn familie, bij de mensen waar ik van hou, snap je? Het ging niet goed met me, ook niet toen ik in mijn land was. Wat daar gebeurde was niet oké, snap je?

Er gebeurden daar veel dingen, snap je? Je kon je leven niet leiden als normale mensen, want het was een arm land. Je moest overal en voor alles betalen. Als je wilde werken, moest je daarvoor betalen. Wat je ook wilde doen, je moest betalen. Je kon niet leven zonder te betalen. Je kon niet leven zonder mensen om te kopen. En daar kon ik niet meer tegen dus daarom ben ik weg gegaan uit mijn land. En de overheid, dat waren ook klootzakken, weet je?

Ik wil als een normaal mens kunnen leven, snap je? Zoals andere mensen normale levens leiden. Gewoon een baan hebben, iemand om van te houden, mensen die om je geven. Tevreden zijn. Dat is een menselijk leven, toch? Toen ik in mijn land was, was ik altijd gestresst. Omdat ik niet wist wat er morgen zou gebeuren. Ik was altijd ergens over aan het piekeren. Ik wil gewoon leven, als een mens, maar hier wordt mij dat ook onmogelijk gemaakt.


Gerelateerde artikelen

Een hand die met een potlood op een schrijfblok schrijft. Er zijn ook wat schaafsels te zien en puntenslijpervulsel.

21 maart: Internationale Dag Tegen Racisme en Discriminatie

Een lid van onze afdeling schreef vanwege 21 maart deze tekst Kunnen we ooit 21 maart als ‘de lente van mensheid’ vieren? Antiracisme in Arnhem en Nijmegen vieren? Zoals het affiche van stadsgesprekken ons belooft “Racisme VOOR bij”? De vraag is door wie? Communicatie is tweezijdig. Of het gaat van overheid naar de burgers gaat […]

Lees meer
Zwart-wit silhouet van enkele vrouwen met een gebalde vuist in de lucht

8 maart: Niet klagen maar dragen

“De ogen van anderen zijn onze gevangenissen; hun gedachten onze kooien.”Virginia Woolf Welke meiden deze zin in verschillende vormen niet gehoord hebben, heeft geen “meisjesopvoeding” meegekregen. Het gaat niet over geloof of ideologie. Dit gaat over gender-opvoeding. Later beseffen we ons dat wat in maatschappij veranderd of in welk tempo dit veranderd; dit wordt later […]

Lees meer
Geert Wilders (dressed in a suit) and Mark Rutte (dressed in a suit) are both standing on opposite sides of a weighing scale. Behind them there are flames visible.

2023: van neoliberalisme naar extreem rechts

door Jila & Bas Een politicus werd beloond met de prestigieuze Thorbeckeprijs voor politieke welsprekendheid. Hij werd geroemd om zijn “retorisch vernuft en verbale wendbaarheid”. Met andere woorden: ‘taalmanagement’. Hij kreeg de prijs omdat hij uren spreekt zonder inhoud. Omdat hij wel begrijpt wat de maatschappij nodig heeft. Correctie: omdat hij de indruk wekt dat […]

Lees meer