Tekst uitgesproken door Erik Stronks, lid van onze afdeling, tijdens de Palestina-bijeenkomst (Arnhem4Palestine) in Arnhem op 9 juni 2024.

Mijn naam is Erik Stronks en ik ben hier namens Arnhem-Nijmegen BIJ1, de lokale afdeling
van onze partij.

Wij staan voor radicale gelijkwaardigheid.
En radicale gelijkwaardigheid houdt niet op bij de gemeentegrens.
Die houdt niet op bij de grenzen van Nederland.
Die houdt niet op bij de grenzen van Fort Europa.
Want niemand van ons is vrij tot wij allemaal vrij zijn.

We hebben het de laatste tijd vaak over “de rode lijn”.
Voor Rutte was de rode lijn: een grondoffensief in Rafah. Voor de Amerikaanse president Biden was de rode lijn: het binnenvallen van Rafah. Inmiddels blijken dit, voorspelbaar, de zoveelste leugens van westerse imperialisten.
Terwijl de rode lijn al meer dan 35.000 keer is overschreden. De rode lijn werd de afgelopen dagen overschreden toen 210 Palestijnen werden vermoord om vier gijzelaars te bevrijden, terwijl Israël elk eerder aanbod om gijzelaars vrij te laten
heeft afgewezen. De rode lijn werd al overschreden toen de eerste sluipschutter mikte op de knieschijven van
een kind, ver voor 7 oktober. De rode lijn werd al overschreden bij de eerste daad van onderdrukking.
Al bij het moment dat de eerste Palestijnse familie uit hun huis werd verdreven door
kolonisten.

Ondertussen zijn wij dagelijks getuigen van nieuwe gruwelen. Van nieuwe oorlogsmisdaden.
Van sluipschutters en fosforbommen. Van uitgebrande ziekenhuizen en vermoorde kinderen.
En laten we alsjeblieft geen vergelijking maken met het leed van de Palestijnen, maar laat
ons wel samen stilstaan bij de machteloze woede en verdriet die wij allen voelen bij de
beelden die ons elke dag bereiken.

Ik had mezelf voorgenomen om niet afgestompt te raken door het geweld en de ellende. En
het tegenovergestelde is gebeurd. Ik moet soms bewust een paar dagen niet kijken. Om me
vervolgens bijna te schamen dat ik met al mijn privileges niet eens het minimale kan doen:
getuige zijn. Dat wanneer je niks anders kan doen, je in ieder geval hun gezichten hebt gezien, en hun
namen hebt gesproken…

Een paar dagen geleden kwam ergens online een plaatje voorbij. Het was een screenshot
van een scene uit een documentaire uit 2021, gemaakt door Abdallah al Khatib, over het
leven in een Palestijns vluchtelingenkamp in Syrië. Op het plaatje zie je een groep kinderen, die antwoord geven op de vraag: waar droom je van? En daarbij de tekst: “I dream of seeing my mother, and eating bread”
Ik droom… van het zien van mijn moeder. En het eten van brood.
En ik brak…
En DAAR wordt al de belangrijkste rode lijn overschreden… Wanneer kinderen niet meer
GROOT kunnen dromen, maar hun dromen beperkt worden tot wat voor velen
vanzelfsprekend is. En wat wij alle kinderen ter wereld gunnen: de liefde van een gezin,
opgroeien in veiligheid, en nooit een dag met honger.

En ook daarom zijn wij hier vandaag met elkaar bijeen. Niet alleen om te protesteren. Niet
alleen om te getuigen van het onrecht dat we aanschouwen. Maar om elkaar in de ogen te
kijken en met al onze woede en verdriet, onze menselijkheid in stand te houden, in een
wereld die alle menselijkheid lijkt te verliezen.
Wij zijn hier om met elkaar samen te zijn.
Wij staan hier in solidariteit met de Palestijnse gemeenschap in Nederland.
Wij staan hier in solidariteit met de antizionistische Joden, in Nederland en daarbuiten, die
zich verzetten tegen het beleid van Israël en opkomen voor de rechten van Palestina.
Wij staan hier in solidariteit met de studenten-intifada, in Nederlandse steden en over de
hele wereld. Die weigeren medeplichtig te zijn door financiële banden of academische
samenwerking.
Wij staan hier in solidariteit met het gehele Palestijnse volk!

FREE FREE PALESTINE!